به گزارش شیراز تحلیل، علی‌اصغر سیدآبادی، نویسنده کودک و نوجوان و پژوهشگر ادبیات در یادداشتی که در صفحه شخصی خود منتشر کرده است، می گوید: در میان موضوعات درحال بررسی دولت، درخواست واگذاری کتابخانه‌های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به نهاد کتابخانه‌های عمومی مطرح شده است. این درخواست در کمیسیون مدیریت امور عمومی و سرمایه انسانی دولت در حال بررسی است.
طرح چنین مطالبه ای در یکی از ضعیف‌ترین دوره‌های مدیریتی کانون، بسیار خطرناک و موافقت با آن به منزله‌ی آغاز انحلال کانون پرورش فکری است، زیرا کتابخانه در کانون از نظر ماهوی با آن‌چه که در نهاد کتابخانه‌ها یا نهادهای کتابداری دیگر تعریف شده است، متفاوت است. گرچه در سال‌های بعد با نگرشی بسیار اشتباه در کانون تلاش کردند، کتابخانه را به تعریف‌های استاندارد اداری نزدیک کنند، اما یکی از ابتکارات مهم در بنیان‌گذاری کانون این بود که کتابخانه هم‌چون نهاد فرهنگی و هنری دیده شده و تمام فعالیت‌های فرهنگی و هنری ذیل کتابخانه انجام می گرفت. این الگو که – نمی دانم چگونه شکل گرفته بود- یکی از خلاقانه‌ترین و در عین حال درست‌ترین نگاه‌ها به کتابخانه کودک بود.
با توجه به مسایل و مشکلات کتابخانه‌های عمومی، طرح چنین مطالبات و درخواست‌هایی که اغلب با نگاهی صرفا بروکراتیک به قوانین و بدون توجه به تاریخ و سابقه‌ی نهادها انجام می‌گیرد، بسیار تعجب‌برانگیز است. چرا اصلا باید چنین موضوعی در اولویت طرح در دولت قرار گیرد؟ آیا این طرح بخشی از سناریویی بزرگ‌تر است؟ اگربله آن سناریو چیست؟
به نظرم مخالفت با چنین طرح‌هایی به دو دلیل بسیار مهم ضروری است. اول اینکه باعث نابودی و انحلال واقعی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان می‌شود، حتی اگر روی کاغذ این اتفاق نیافتد. دوم اینکه چرا به جای پرداختن به مسایل ضروری‌تر چنین طرح‌هایی دنبال می‌شود؟
