کوچه قهر و آشتی، آنجا که محل گذر روزانه بود و آنقدر به قول شیرازی‌ها تنگ و تُرُش بود که اگر دلت هم نمی‌خواست به ناچار از کنار همسایه و هم محله‌ای‌هایت که می‌گذشتی باید با آنها چهره به چهره می‌شدی، اگر کدورتی داشتی باید قیدش را میزدی و مهر می‌ورزیدی.
سبک زندگی شیرازی‌ها همین قدر با صفا و پر از محبت بوده همان صفا و صمیمیتی که مردم این دیار کهن را زبانزد کرده و بعید است جایی از شیرازی بودن سخن بگویی و اولین پاسخی که می‌شنوی اشاره به مهربانی و مهمان‌نوازی آنها نباشد.
